Ν' αγαπάς την ευθύνη

"Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω."

Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας.





Κάνε κλικ πάνω στην εικόνα για να ενημερωθείς για το Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

35ωρο Υποχρεωτικής διδασκαλίας!!

Αντιγράφω το άρθρο του κ. Κουτρουμάνη Δημήτρη από το BLog Δασκαλοϊστο...λόγια.

Περίπου 800 δημοτικά σχολεία θα υποστούν το σοκ της συγχώνευσης. Τα σχολεία που θα προκύψουν από το χωνευτήρι θα υποστούν και δεύτερο σοκ με την ένταξή τους στα ολοήμερα με αναμορφωμένο πρόγραμμα. Ο θεσμός ξεκίνησε την καριέρα του πέρυσι σε 800 δημοτικά και στους λίγους μήνες εφαρμογής του έχει αφήσει… ξερούς μαθητές, γονείς και δασκάλους.

Τα παιδιά του Δημοτικού στα νέα σχολεία της κ. Διαμαντοπούλου έχουν 1.274 ώρες μαθήματα σε 15 γνωστικά αντικείμενα, με δάσκαλους που κάνουν… delivery γνώσεων σε δύο και τρία σχολεία. Ο μέσος όρος διδασκαλίας στις χώρες της Ε.Ε. δεν ξεπερνά τις 781 ώρες.

Πουθενά στον κόσμο τα παιδιά δεν βομβαρδίζονται με τόσες διδακτικές ώρες και τόσα γνωστικά αντικείμενα. Στα σχολεία αυτά, ακόμη και τα πρωτάκια υποχρεώνονται σε εξαντλητικά ωράρια παρακολουθώντας 11 διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα. Συνολικά, τα παιδιά του Δημοτικού επιβαρύνονται με 1.274 ώρες υποχρεωτικής διδασκαλίας το χρόνο. Πρόκειται για έναν βομβαρδισμό του εγκεφάλου τους χωρίς έλεος, που δεν συναντάται σε καμία άλλη χώρα του κόσμου. Ο μέσος όρος διδασκαλίας στις χώρες – μέλη του ΟΟΣΑ είναι 769 ώρες ενώ ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 781 ώρες. Ακόμη και χώρες που υπερβαίνουν κατά πολύ τους μέσους όρους ΟΟΣΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης απέχουν παρασάγγας από τη δική μας. Για παράδειγμα, η Αυστραλία έχει 954 ώρες διδασκαλίας το χρόνο και η Ολλανδία 940. Χώρες που αναφέρονται ως πρότυπα για τα εκπαιδευτικά τους συστήματα, π.χ. η Φινλανδία, φροντίζουν οι ώρες διδασκαλίας να μην υπερβαίνουν τις 24 την εβδομάδα, όταν στα νέα σχολεία της κ. Διαμαντοπούλου οι μαθητές πιάνουν 35ωρο! Και δεν είναι μόνο ο βομβαρδισμός των ωρών, είναι και τα μαθήματα. Πρωτάκια και δευτεράκια διδάσκονται 11 μαθήματα, οι μαθητές της τρίτης και της τετάρτης, ανεβαίνουν στα 13 και οι μαθητές της πέμπτης και της έκτης φτάνουν τα 15!

Δάσκαλοι μπαινοβγαίνουν στις αίθουσες, τα παιδιά παθαίνουν σύγχυση από τη συνεχή εναλλαγή, το Δημοτικό λειτουργεί πλέον με όρους Γυμνασίου. Ούτε τα ονόματα των δασκάλων τους δεν συγκρατούν πλέον τα παιδιά καθώς οι εκπαιδευτικοί των ειδικοτήτων, που δουλεύουν απλήρωτοι από την αρχή της χρονιάς, κάνουν… delivery διδασκαλίας σε δύο και τρία σχολεία. Οι δάσκαλοι αυτών των σχολείων τραβάνε τα μαλλιά τους. Μεγάλα τμήματα, ακατάλληλα βιβλία, ανεπαρκής υποδομή. Πολλά παιδιά αντιμετωπίζουν έναν ρυθμό διδασκαλίας που τα ξεπερνά. Τα προβλήματα επιθετικότητας πολλαπλασιάζονται, η συνοχή της τάξης και της σχολικής κοινότητας δοκιμάζεται. Το νέο σχολείο στήθηκε στο πόδι, με τα πιο φτηνά υλικά, για να μορφώσει το πιο ακριβό υλικό απ’ όλα. Τα παιδιά μας. Η μελέτη στο ολοήμερο έχει περιοριστεί και δεν μπορεί να καλύψει τις δυσκολίες και τον όγκο της ύλης.

Η τσάντα, λένε δάσκαλοι και γονείς, όχι μόνο δεν μένει στο σχολείο, αλλά επιστρέφει πιο βαριά στο σπίτι, καθώς εκτός από την καθημερινή προετοιμασία για την επόμενη ημέρα, πρέπει να γίνει και προετοιμασία για τα επαναληπτικά τεστ της ενότητας. Σε δημόσια και ιδιωτικά, τα τεστ πέφτουν βροχή με γονείς και παιδιά να σηκώνουν τα χέρια ψηλά και το διάβασμα να τρώει ακόμη και τα Σαββατοκύριακα.

Κανονικός βομβαρδισμός και μάλιστα χωρίς την εναλλακτική του καταφυγίου. Η κυβέρνηση αποφάσισε μόνη της και έπραξε μόνη της. Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο αρχικά απέρριψε αυτό το πρόγραμμα, αλλά στη συνέχεια υποχρεώθηκε να το υιοθετήσει με την επισήμανση ότι δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τις κυβερνητικές αποφάσεις.

Φανταστείτε τα σχολεία αυτά να λειτουργούν με 400 μαθητές στα ούτως ή άλλως μικρά προαύλια, με 25άρια τμήματα στις ούτως ή άλλως μικρές αίθουσες, με δασκάλους που δεν προλαβαίνουν να γνωρίσουν τα παιδιά και πάνε παρακάτω για άλλη… παραγγελία και με παιδιά τρελαμένα από την κακουχία να είναι μαθητές στην Ελλάδα του Μνημονίου…

.

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Έθιμα

Διαβάστε τα έθιμα που συγκεντρώσαμε. Κάποια τα ξέρετε, κάποια άλλα μπορείτε να τα γνωρίσετε μέσα από την εργασία μας. Μερικά από αυτά τα ζούμε και τα αναβιώνουμε κι εμείς, άλλα μας εντυπωσιάζουν και μας αρέσουν ιδιαίτερα...

Το μικρό βιβλιαράκι των εθίμων

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Μονοσύλλαβες λέξεις που τονίζονται.





Από τις μονοσύλλαβες λέξεις -οι οποίες και δεν τονίζονται- εξαιρούνται και παίρνουν τόνο, για να αποφευχθεί ο κίνδυνος νοηματικής ασάφειας ή παρεξήγησης, οι ακόλουθες:
Τα ερωτηματικά πού και πώς: το που, όταν είναι αναφορική αντωνυμία ή επίρρημα, σύνδεσμος ειδικός, συμπερασματικός, αιτιολογικός ή αντιθετικός, δεν παίρνει τόνο: π.χ. το αυτοκίνητο που είδες (αναφορική αντωνυμία). Έτσι καλά που τον ξέρεις (αναφορικό επίρρημα). Σε είδα που έφτασες (ειδικός σύνδεσμος). Θα σε ζαλίζω κάθε μέρα που να πειστείς (συμπερασματικός σύνδεσμος). Δεν εκπλήττομαι που με ζηλεύεις (αιτιολογικός σύνδεσμος). Ούτε που ήλθες ούτε που έγραψες (αντιθετικός σύνδεσμος). Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις το που δεν τονίζεται. Όταν όμως το πού είναι ερωτηματικό τονίζεται: π.χ. Πού έβαλες το βιβλίο μου; Πού πηγαίνεις; Τόνο παίρνει το πού κι όταν εισάγει πλάγιες ερωτήσεις: π.χ. Προσπαθώ να πληροφορηθώ πού προτίθεσαι να πας. Δε γνωρίζω πού είναι. Πες μου πού βασίζεσαι.

Οι ίδιες αρχές ισχύουν και στην περίπτωση της μονοσύλλαβης λέξης πως. Το πως, όταν είναι σύνδεσμος ειδικός, όταν δηλαδή έχει την έννοια του ότι, δεν τονίζεται: π.χ. Δεν ξέρει πως είναι σε δύσκολη θέση. Πιστεύουμε πως τα πράγματα θα πάνε καλά. Λέω πως κάνεις ό,τι θέλεις. Ισχυρίζεται πως είναι αθώος. Όταν το πώς όμως είναι ερωτηματικό επίρρημα, τονίζεται: π.χ. Πώς άραγε θα ανέβουμε τόσο ψηλά; Πώς θα τα καταφέρουμε; Πώς θα βγεις από το αδιέξοδο; Τόνο το πως παίρνει και όταν εισάγει πλάγιες ερωτήσεις: π.χ. Ξέρεις πώς θα πας στην πόλη; Αγνοείς πώς είσαι ο κυρίως υπεύθυνος; Σε παρακαλώ, μάθε και πες μου πώς αυτός τα έχει καταφέρει.

Οι λέξεις πού και πώς παίρνουν τόνο και στις ακόλουθες φράσεις: Από πού ως πού; Προσπαθώ πώς και πώς να τα βγάλω πέρα.

Μερικοί χρησιμοποιούν τόνο και στις λέξεις τι ή ποιος, γιατί είναι ερωτηματικές. Δε χρειάζεται όμως τόνος, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση σύγχυσης.

Του Γαβριήλ Μηνά
Φιλολόγου